Книга | Раскази | Ахмед Хамди

Сала на престолот на многу стара, безвременска империја.
На дното на салата, императорот седи на голем престол обложен со скапоцени камења. Долга брада и мустаќи, тешко оружје, оклоп. Десно се наследникот и првиот везир. На левата страна стои вториот везир. Зад Императорот се стражарските војници со мечови на рамениците и штитови во рацете. На левата страна е магионичарот во пред огништето крај вратата. Со својата долга наметка и капа, фрла нешто во огништето правејќи многу мистериозни движења и читајќи молитви. На ѕидовите на салата идоли од злато, сребро и бакар. На нив фигури слични на амајлија направени од форми, маски кои се смеат со страшни насмевки, оружје, оклопи, глави на диви животни убиени на лов. Во пламенот што се издигнува во огништето, сите овие нешта, накитот на престолот, големината на  луѓето во собата и украсите во нивните раце, се палат и се гасат со чуден сјај. Лицето на Императорот е бледо. Груби, и застрашувачки во \nисто време, неговите очи сјаат со застрашувачки сјај потсетувајќи на скапоцените камења на неговиот оклоп и престол. Кај сите постои очекуван страв и вознемиреност од нешто непознато. Па сите како да сакаат да ги држат срцата под своите оклопи и не можат. (Извадок од пиесата „Последното собрание“)
АХМЕД ХАМДИ ТАНПИНАР (1901 – 1962) е турски писател и поет. Роден е во  Истанбул. Во 1919 година се запишал на студии на Истанбулскиот универзитет. Таму се вклучил во друштвото на писатели кое го формирал неговиот професор Јахја Кемал.
Негови најпознати дела се романите „Душевен мир“ (1949) и „Институт за регулирање на времето“ (1961), збирката есеи „Петте града“ (1945), збирката раскази „Соништата на Абдулахефенди“ (1942) и „Летен дожд“ (1956), како и „Историјата на турската книжевност од 19. век“ (1949)